Καναπές, το λαϊκό μέσο «διαντίδρασης» στο GREXIT από το Success Story (5)

Συμπέρασμα: είτε μας αρέσει είτε όχι, καμία ελπίδα τουλάχιστον για τις επόμενες δύο γενιές.

Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία
Τελικά ούτε αυτή η κρίση αξιοποιήθηκε μέχρι σήμερα από το μέσο Έλληνα πολίτη προς όφελός του (άλλοι φρόντισαν γι’ αυτόν, υποκλέπτοντάς την ψήφο του). Ακόμη μία αναμενόμενη από τη σύσταση του Νεοελληνικού κράτους (1830) ευκαιρία ανασυγκρότησης, αλλαγής πορείας, και προσαρμογής σε νέα δεδομένα ώστε να αποκτήσει εθνική αυτοσυνειδησία χωρίς όμως την αναγκαία και ικανή ώθηση. Προς το παρόν τουλάχιστον, η φάση ωρίμανσης για αξιοποίηση μιας τέτοιας ευκαιρίας δεν ολοκληρώθηκε ακόμα. Ό,τι επιβλήθηκε μέχρι σήμερα (ειδικά στα πλαίσια της τελευταίας αυτής κατ’ ευφημισμόν «οικονομικής κρίσης»), αυτό έγινε δια της βίας και δια πράξεων νομοθετικού περιεχομένου... Πόσα ανεύθυνα στόματα ανθρωπαρίων πιπίλησαν όρους καινοφανείς και βαρύγδουπους, ασύμβατους προς το «ηγετικό» τους βεληνεκές, όπως επανίδρυση, επανεκκίνηση, κράτος δικαίου, ... Τελικά όμως η κατάσταση παραμένει αναλλοίωτη: ζούμε ένα ιδιόμορφο είδος εμφυλίου, ανάλογα με τη ματιά που ο καθένας επιλέγει να δει τα πράγματα. Ο λαός δεν είναι ένα ομογενές σύνολο, που σκέφτεται με ενιαίο τρόπο. Επιπλέον, ο μικρο-μεσαίος Νεοέλληνας έχει δυσκολία να κατανοήσει το «άρρητο». Το εκπαιδευτικό σύστημα, κατασκευασμένο σκηνικό, είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο γι’ αυτή τη διαπίστωση. Πάντως, αυτοί που καθορίζουν τις λαϊκές τύχες, δεν πρέπει να διατηρούν κανένα δίαυλο επικοινωνίας με τις ψυχές των μανάδων των Κύπριων αγνοουμένων του ’74 ούτε και όλων εκείνων που συγγενείς τους σφαγιάστηκαν είτε στην επανάσταση των μπολσεβίκων είτε στη Σμύρνη είτε αποτεφρώθηκαν σε γερμανικά κρεματόρια... Γι’ αυτούς τους «ηγέτες» θα πρέπει να είμαστε πάντα οφειλέτες στα αφεντικά τους...

Πολιτικοί: ένα λοβοτομημένο είδος ανθρωπαρίων

Ο τρόπος που οι κυβερνώντες διαχειρίζονται τα πράγματα αναστέλλει την ηθική υποχρέωση του μέσου Έλληνα πολίτη να βελτιωθεί. Με την πρώτη ευκαιρία ο ταλαιπωρημένος αυτός λαός θα επιστρέψει συμπλεγματικά στα προ της κρίσεως. Οι δημοσκοπήσεις (με την όποια φερεγγυότητά τους...) δείχνουν ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων (π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ) αυτό πιστεύει. Και η Κυβέρνηση έχει λυσσάξει βλέποντας ότι ο μέσος Έλληνας πολίτης, αυτός που μέχρι πρόσφατα χειραγωγούσε, έχει πλήρως απολέσει την εμπιστοσύνη του προς τους κυβερνώντες, κάθε απόχρωσης, κάτι που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε σταδιακά όλα αυτά τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση του 1974. Η ιδιότητα του πολιτικού –που από υπηρέτης των εντολέων του αυτοπροήχθη σε ολιγάρχη δυνάστη- δημιουργεί πλέον εμετικούς συνειρμούς. Η δυσωδία που τους συνοδεύει, που δημιουργείται σε κάθε «στημένο» τηλεοπτικό παράθυρο, η ξύλινη γλωσσική τους αισθητική και το υποβαθμισμένο περιεχόμενο του λόγου τους, τους προδίδει όπου και αν εμφανιστούν. Επιπλέον, όλοι γνωρίζουν τη λέσχη-άντρο τους. Περνάει κανείς έξω από ένα κτήριο. Από μέσα ακούγεται φασαρία. Ορδές αγρίων με κοστούμια συγκρούονται σπάζοντας ό,τι βρίσκεται δίπλα τους. Ανάμεσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό ακούγονται και βρισιές του τύπου: «Πουστόγερε, ... μαλάκες, μπουρδέλο, βγες έξω ρε να σε...». Και ο υπουργός θυμήθηκε την αργκό (Δήλωση Δένδια, 18/02/2014): «Είναι απολύτως σεβαστό το δικαίωμα της Διαμαρτυρίας. Εάν κάποιος, αντί να διαμαρτυρηθεί στο Σύνταγμα διαμαρτυρηθεί στην Ομόνοια, αίρεται το δικαίωμά του να διαμαρτυρηθεί; Πρέπει υποχρεωτικά η διαμαρτυρία του να γίνει μόνο στο Σύνταγμα; Αυτό γίνεται, η πρόσκληση στην κ. Μέρκελ, στον κ. Σόιμπλε, γίνεται από τη  νόμιμα εκλεγμένη Κυβέρνηση του τόπου. Ο Έλληνας πολίτης, θα έρθει η ώρα, αν δεν τη γουστάρει αυτή την Κυβέρνηση, να τη μαυρίσει, και θα έχει μία άλλη Κυβέρνηση, η οποία μπορεί κάλλιστα, αν δεν θέλει, να μην καλεί την κ. Μέρκελ, να μην καλεί τον κ. Σόιμπλε, να καλεί κάποιους άλλους...». Για να μη ξεχνάμε και τους επίδοξους βουλευτές, οι οποίοι δηλώνουν ευθαρσώς ότι «... δεν πηγαίνω για <να εκφωνώ> λόγους. Πηγαίνω για μπινελίκια...». Εύκολα λοιπόν ο περαστικός καταλαβαίνει ότι περνάει έξω από τη Βουλή. Όμως όλα αυτά εύκολα παραβλέπονται. Ένα «ουδείς αναμάρτητος» και το συγχωροχάρτι παραδίδεται αυθημερόν σε όποιον από δαύτους (τους κυβερνώντες) το επικαλεστεί. Γι’ αυτό και η ανασφάλεια των πολιτών έχει υπερβεί κάθε προηγούμενη μέτρηση. Μοιάζει με εκείνη που είχαν αποκτήσει οι απλοί άνθρωποι της Κατοχής του ’40 (αυτοί που είχαν πραγματικά υποφέρει), όταν μετά την απελευθέρωση είχαν την τάση να αποθηκεύουν τρόφιμα σε μεγάλες ποσότητες μήπως και τα χρειαστούν εάν ξανασυμβεί το κακό...

Τ’ ακούμε και από τη «διανόηση»

Σ’ αυτή τη δύσκολη περίσταση απουσιάζει ηχηρά ο κόσμος του Πνεύματος. Πού είναι η Ακαδημία; Πού βρίσκονται οι πανεπιστημιακοί; Πού οι καλλιτέχνες; Όλοι τους λάμπουν δια της απουσίας τους; Που και που εμφανίζεται κάποιος (συνήθως κατευθυνόμενος από γνωστά ιδρύματα εξανδραπόδισης λαών κατά βούληση) και ανατρέπει μία ακόμη παραδοσιακή αξία, … από αυτές που έχουν απομείνει. Εν ονόματι ποιας αλήθειας; Γιατί τόσα χρόνια μας μάθαιναν παραμύθια στα σχολεία; Τι τέλος πάντων ισχύει από εκείνη τη «σχολική ύλη»; Και ποιοι είναι αυτοί οι «ειδικοί» με τη λύση στο τσεπάκι για το καλό του πλανήτη; Μήπως και η δική τους αλήθεια δεν είναι σχετική; Τα προσωπικά τους συμφέροντα δεν εξυπηρετεί; Γιατί παραβλέπουν οι μεγάλες δυνάμεις να τηρήσουν τα συμφωνημένα του Κυότο; Ένα είναι βέβαιο: μεγάλο μέρος αυτής της ομάδας που συστήνεται ως «διανόηση» δεν είναι παρά μία συμμορία από ανθέλληνες!... Μία συμμορία που, άλλοτε με το υπεροπτικό της ύφος άλλοτε με ύφος συμπλεγματικού επιβήτορα, απαξιώνει την πλέμπα, τους «ψωριάρηδες γραικύλους», που προσπαθούν να διαβιώσουν στο σύγχρονο αυτό οικονομικό «λασποχώρι» διεκδικώντας το αιματοβαμμένο δίκαιο των προγόνων τους.

Η νέα ποιότητα της κοινωνικής σύνθεσης

Μετέβαλαν τελικά την κοινωνία μας σε ένα σύνολο ασύνδετων μονάδων (ατόμων πλέον, όχι προσώπων), το κάθε ένα από τα οποία ακκίζεται στην αυτάρκειά του, αυτοϊκανοποιούμενο στην άποψή του για κάθε τι το επιστητό. Για κάθε συμβάν έχει να πει κάτι και μάλιστα να ισχυριστεί ότι το είχε ήδη προβλέψει. Η συνεργασία δεν είναι ποιοτικό χαρακτηριστικό που διαπερνά τις δραστηριότητές του. Έτσι, οι χωρίς συνοχή κοινωνικές ομάδες, αδρανούν, διευκολύνοντας την ολοκλήρωση του «ιεραποστολικού» έργου των αλλοδαπών δυναστών και των κυβερνώντων συνεργατών τους. Η κάθε μία ομάδα βλέπει «τηλεόραση» (κατά κανόνα αθλητικά) ξεχωριστά, απομονωμένη μέσα στο δικό της στεγανό, πιστεύοντας ότι στις ειδήσεις θα παρουσιάζονται πάντα τα βάσανα των άλλων. Πώς μπορούν να συνυπάρξουν άτομα από διαφορετικές «ομάδες» όταν π.χ. σε δύο πρώην συμμαθητές πενηντάρηδες, ο ένας είναι συνταξιούχος και ο άλλος μακροχρόνιος άνεργος. «Μαζί» δεν μπορούν να παρακολουθήσουν κυριολεκτικά ούτε αυτούς τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως, ένα μάτσο άθεοι, ανέντιμοι, τεχνοκράτες, και άπληστοι «παγκόσμιοι πολίτες» αυτού του πλανητικού χωριού κατάφεραν να αναστατώσουν ολόκληρη την οικουμένη και να καταστήσουν τους κατοίκους της «χρήσιμους ή πρόθυμους ηλίθιους». Και το αμείλικτο έργο τους συνεχίζεται: ο Βαθμός Συγκέντρωσης του Πλούτου το 2011 ήταν το 1% του πληθυσμού παγκοσμίως να κατέχει το 43% του πλούτου του πλανήτη (και ειδικότερα, το 0,1 του πληθυσμού να κατέχει το 24% του παγκόσμιου πλούτου).

Ομάδα Κρούσης για τους διαφωνούντες

Όσοι αντιστέκονται στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, μία νέα ηθική βάσει της οποίας επιδιώκεται η ανατροπή των παραδοσιακών σχέσεων, θεωρούνται από τους θιγόμενους είτε αγαθοί είτε αφελείς είτε εγωιστές είτε συνωμοσιολόγοι, καμία «δημοκρατική» ανοχή. Κάθε φορά οι επιβουλείς της πατρίδος μας απομονώνουν μία μικρή ομάδα «δυσαρεστημένων» και είναι σχετικά εύκολο να την εξοντώσουν με τη μέθοδο του «βρασίματος του βατράχου», αυξάνοντας δηλαδή σταδιακά τη θερμότητα του νερού, και αδιαφορώντας για τις κοινωνικές συνέπειες. Με τη μέθοδο της «σαλαμοποίηση» της κοινής γνώμης έχουν επιτύχει να προσαρμόσουν έναν ολόκληρο λαό στα νέα δεδομένα που επιβάλλουν, όσο και αν αυτό στην αρχή δυσαρεστεί τα θύματα. Μόνο κόστος εις βάρος τους, η προσωρινά παρεχόμενη δήθεν ελευθερία του λόγου... Επιτρέπεται η εκτόνωση όμως μέσα στα πλαίσια του συνδρόμου της Στοκχόλμης: αργά ή γρήγορα τα θύματα επιστρέφουν (πειθήνια) με την ουρά στα σκέλια στο «θύτη» τους. Η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να τα προστατέψει. Όταν δεν αποφασίζει απ’ ευθείας, κατόπιν εντολών άνωθεν παρακάμπτεται μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Η διάκριση των εξουσιών αποτελεί ευσεβή πόθο… Εάν βέβαια τα πράγματα ξεφύγουν εις βάρος της πολιτικής ολιγαρχίας, τότε υπάρχει και ο μισθοφορικός αστυνομο-στρατός... Εκείνα τα όργανα επιβολής της τάξης δια της βίας ή κατά το δοκούν της Κυβέρνησης (task force), που, εάν δεν ήταν αλλοδαποί μισθοφόροι, το Φεβρουάριο 2012, θα αναγνώριζαν στο πρόσωπο του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Γλέζου μία πολιτιστική κληρονομιά παγκοσμίου βεληνεκούς και, τουλάχιστον, δεν θα τους ψέκαζαν!
Ραντεβού στα… γουναράδικα

Η θυσία για το κοινωνικό συμφέρον είναι όρος ανόητος. Το βόλεμα έχει διαπηδήσει σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Η εντροπία έφτασε πιθανόν σε μέγιστη, για τα μέχρι σήμερα δεδομένα, τιμή...  Γιατί να επαναστατήσει ο «υποθηκευμένος» πολίτης με το παραδοσιακό τρόπο όταν εκ των πραγμάτων ο αντίπαλος κατέχει θέση ισχύος. Γιατί να επαναστατήσει κανείς όταν μπορεί, προς το παρόν, να τους παρακάμψει; Ο πολίτης περιμένει να εξιλεωθεί την ώρα των εκλογών. Αρκεί οι ενδιαφερόμενοι να πολιτευτούν εποικοδομητικά να κατανοήσουν ότι η νοθεία γίνεται και με bluetooth πλέον. Η συμβουλή ενός Σνόουντεν ίσως τους διαφώτιζε ώστε να μην επαναληφθούν τεχνικές γελοιότητες όμοιες με εκείνες κατά τη διαχείριση του stick με τα στοιχεία της περιβόητης λίστας…

Χρειάζονται νέες ανατρεπτικές μέθοδοι αντιμετώπισης «αρχών και εξουσιών πέραν των γνωστών και καθιερωμένων» ώστε να διαφυλαχτεί η Δημοκρατία η οποία «βιώνει προκλήσεις και δοκιμάζεται από νέες μορφές διακυβέρνησης». Ειδάλλως θα παραστούμε (εάν αυτό δεν συμβαίνει ήδη)  στον επικήδειο της Δημοκρατίας και στο πέρασμα στο χωροχρόνο ενός νεοπλασματικού  πολιτικού μορφώματος: της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

(Σκέψεις από κάποιον που δεν ζητάει απάντηση. Απλά κραυγάζει στον κυβερνοχώρο γιατί δεν βρίσκει μία χαράδρα που να κάνει αντίλαλο...)

Η κοινωνική αλληλεγγύη θα άλλαζε τον κόσμο..., τότε ίσως δεν θα υπήρχαν οι θρασείς «ανθρωποκτόνοι» θύτες να κατασπαράζουν τα θύματά τους. Αυτό βέβαια θα επηρέαζε την ισορροπία της οικολογικής αλυσίδας. Πάντως θα ήταν ενδιαφέρον να δοκιμαστεί ένα επίπεδο ισορροπίας στη νέα αυτή κατάσταση, όπου ο αλληλοσπαραγμός δεν θα ήταν απαραίτητη προϋπόθεση... Κάτι που εξάλλου διακηρύσσει ο Χριστιανισμός αιώνες τώρα…

cgdeli