Είναι πολύ εύκολο να λες ό,τι θέλεις, όταν βρίσκεσαι μακριά από τον τόπο του «εγκλήματος».
Είναι εύκολο να παρακολουθείς τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων στη Νέα Υόρκη από την τηλεόραση ενός σπιτιού στην Ελλάδα ή την Ισπανία.
Το ίδιο εύκολο είναι για κάποιους Αμερικανούς να βλέπουν από τις τηλεοράσεις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να σκοτώνονται από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ ή σε άλλες χώρες που δεν ξέρουν καν πού βρίσκονται.
Όταν δεν εμπλέκεσαι προσωπικά και συναισθηματικά, όταν η απόσταση από τα πτώματα είναι μεγάλη, τα σχόλια είναι πολύ εύκολα. Λογικό είναι αυτό.
Πριν από μερικά χρόνια, γνώρισα σε ένα ελληνικό νησί την οικογένεια ενός Έλληνα που σκοτώθηκε στους Δίδυμους Πύργους.
Ξαφνικά, η απόσταση εκμηδενίστηκε, οι Δίδυμοι Πύργοι βρέθηκαν στο Αιγαίο και στα μάτια των γονιών αυτού του παιδιού είδα την απόγνωση. Δυο τσακισμένοι άνθρωποι. Δυο νεκροί που περπατούσαν.
Πριν από μερικά χρόνια, έμαθα πως ένας μετανάστης που γνώριζα δολοφονήθηκε από Έλληνες. Πολλοί μετανάστες έχουν δολοφονηθεί αλλά δεν τους γνώριζα.
Πριν από λίγες ημέρες, έμαθα πως η είδηση για δυο Έλληνες που δολοφονήθηκαν από αλλοδαπό –μια είδηση που είχα διαβάσει- δεν ήταν και τόσο μακριά από εμένα. Οι δυο δολοφονημένοι ήταν συγγενείς ενός ανθρώπου που γνωρίζω.
Δεν θα κατηγορήσω τους Έλληνες που ένας δικός τους άνθρωπος δολοφονήθηκε από έναν αλλοδαπό αν μισήσουν αιώνια ολόκληρο το έθνος του αλλοδαπού, ούτε θα κατηγορήσω τους συγγενείς του αλλοδαπού που δολοφονήθηκε από Έλληνες αν μισήσουν όλους τους Έλληνες. Μπορεί να φαίνεται αφελές και μάταιο αλλά είναι ανθρώπινο. Μπορώ να το καταλάβω.
Αυτές τις ημέρες, η συζήτηση στη χώρα μας περιστρέφεται γύρω από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Θεωρώ πως το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δεν πρόκειται να προσφέρει απολύτως τίποτα στη μάχη εναντίον του ρατσισμού. Ίσως μάλιστα, να πετύχει το ακριβώς αντίθετο.
Το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι το μεταναστευτικό.
Το να αντιμετωπιστεί το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν είναι ούτε δεξιό, ούτε αριστερό, ούτε φασιστικό. Είναι λογικό.
Το μεταναστευτικό πρόβλημα έχει δημιουργηθεί από πολιτικές αποφάσεις, δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Έχει αίτια, μεγάλα συμφέροντα και μεγάλα κέρδη.
Όλη η συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο γίνεται για να μην συζητηθεί το μεταναστευτικό.
Γιατί, αν συζητηθεί το μεταναστευτικό, θα πρέπει να ειπωθεί όλη η αλήθεια, και να δηλωθεί ξεκάθαρα πως είναι προς το συμφέρον της οικονομικής ελίτ να υπάρχουν φθηνοί μετανάστες, ώστε να υπάρχουν φθηνοί Έλληνες και να κονομάνε οι εφοπλιστές και από τους Έλληνες και από τους μετανάστες.
Άρα, σε μια ειλικρινή δημόσια συζήτηση για το μεταναστευτικό, θα αμφισβητηθεί ευθέως ο καπιταλισμός, ως αιτία του μεταναστευτικού.
Και για να μην αμφισβητηθεί ο καπιταλισμός, έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Αν και το μόνο νομοσχέδιο που χρειάζεται είναι το αντικαπιταλιστικό. Το οποίο δεν θα συζητηθεί ποτέ. Γιατί αυτά είναι «παλαιοκομμουνιστικά» και δεν πρέπει να τα συζητάμε γιατί θα μας βάλουν πιπέρι.
Αλλά ο καπιταλισμός είναι ρατσισμός. Ο καπιταλισμός είναι μόνο ρατσισμός.
Γεμίζουν τις κοινωνίες με εξαθλιωμένους και υποψήφιους προς εξαθλίωση, και μετά τους κατηγορούν πως είναι ρατσιστές.
Μετατρέπουν τους πάντες -Έλληνες και αλλοδαπούς- σε μετανάστες χωρίς δικαιώματα, και μετά ψάχνουν να βρουν ποιος είναι ρατσιστής. Πολύ ωραίο.
Και κανείς δεν λέει πως δεν υπάρχει κανένας ρατσισμός για τους πλούσιους μετανάστες. Υπάρχει ρατσισμός μόνο για τους φτωχούς μετανάστες.
Γενικά, υπάρχει ρατσισμός για τους φτωχούς. Έλληνες και ξένους.
Ο ρατσισμός δεν είναι φυλετικός. Ο ρατσισμός είναι ταξικός.
Αλλά, αντί το θέμα να είναι η φτώχεια, το θέμα είναι ο ρατσισμός.
Η συζήτηση για το μεταναστευτικό πρέπει να γίνει. Αλλά ποιος να την κάνει;
Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των τραπεζιτών και των εφοπλιστών;
Όσο δεν συζητείται το μεταναστευτικό, αδικούνται και οι Έλληνες και οι μετανάστες.
Και συντηρείται μια ένταση ανάμεσα σε Έλληνες και μετανάστες που τραβάει και τους μεν και τους δε προς τα κάτω, ενώ η οικονομική ελίτ τρίβει τα χέρια της.
Οι από κάτω –αντί να ενωθούν και να αγωνιστούν μαζί- σκοτώνονται μεταξύ τους, ενώ οι από πάνω γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, όλο και πιο ισχυροί.
Από την στιγμή που τα κόμματα δεν θέλουν να πουν την αλήθεια –και οι πολίτες δεν θέλουν να την ακούσουν-, η συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο εντάσσεται στο πλαίσιο της εθνικής μας υποκρισίας.
Διάλεξε όποιο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο σου αρέσει πιο πολύ. Υπάρχει σε πολλά σχέδια και χρώματα. Υπάρχει ένα αντιρατσιστικό για κάθε γούστο.
Εγώ μόνο να σου θυμίσω πως η χώρα χρεοκόπησε πριν από τρία χρόνια και την κυβερνά η ίδια πολιτική και οικονομική ελίτ που την ξέσκισε.
Και πρέπει να είναι σκασμένοι στα γέλια.
Όλοι τους, βέβαια, είναι αντιρατσιστές. Και φιλάνθρωποι.
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου